Aanvankelijk kon je mij ergens neerleggen, en dan wist je zeker dat ik er na een uur nog zou liggen. Misschien was ik dan al wel gaan huilen, maar ik wist nog niet hoe ik daar weg moest komen. Inmiddels is dat moment achter mij.

Mijn beweeglijkheid nam de afgelopen weken steeds meer toe. Ik trok mezelf voort aan mijn handen, al schuivend over mijn buik, of billen. Zo werd mijn bereik al wat groter. Begin november, tijdens onze vakantie in Zuid Spanje, heb ik een grote sprong gemaakt. In deze vakantie, heb ik voor het eerst echt gekropen. De afstand was nog niet werelds, maar het waren een paar kruipbewegingen achter elkaar.

Sindsdien is niets in huis meer veilig. Ik kruip supersnel door de woonkamer en keuken, waardoor stoelen en tafels ineens snel dichtbij komen. Als mijn ouders niet opletten, dan grijp ik wat van de salontafel, of trek een bord uit de la, als papa deze laat openstaan tijdens het uitruimen van de vaatwasser. Ik kruip zelfs al de gang op, om te zien of de trap bereikbaar is. Gelukkig zijn mijn ouders zo slim geweest om hier het traphekje al goed te bevestigen.

De volgende fase wordt het lopen. Als je mij vasthoudt, kan ik al zelf staan, en enkele pasjes doen. Op de glade vloer is dat wat lastig, maar ik oefen goed. Binnenkort, ga ik uit mezelf staan, en kan ik zonder ondersteuning blijven staan, en misschien wel een pasje doen…..