Omdat kerst dit jaar op vrijdag en zaterdag viel, hadden we ook nog een derde kerstdag, de zondag. Normaal betekent dat drie dagen van familiebezoekjes, gezelligheid en veel eten. Voor ons was het echter iets anders dit jaar. De usual suspects voor een bezoekje waren ziek, op vakantie of druk met werk. Uiteindelijk ben ik enkel op bezoek geweest bij opa Groenlo, op eerste kerstdag. Hier hebben we genoten van een heerlijke lunch.

Omdat we de overige twee dagen geen bezoekjes gepland hadden, hebben we onze eigen agenda opgesteld. Tweede kerstdag hebben we een fietstocht in de omgeving gemaakt. Het was heerlijk weer, met een frisse wind. Om een doel te hebben, besloten we naar de Linnielanding te fietsen. Om zeker te weten dat we niet voor een dichte deur kwamen, of een volgeboekte tent, hebben we vooraf even gebeld. Gelukkig, we konden terecht. Na een mooie fietstocht, arriveerden we op onze lunchplek. Hier aangekomen was de tent zo goed als leeg. Logisch eigenlijk, want wie gaat er nu op tweede kerstdag lunchen bij een wegrestaurant. Ondanks dat er geen sprake was van overvolle gezelligheid, hadden wij met ons drieën een gezellige, en lekkere lunch. Nadat onze maagjes (en magen) weer goed gevuld waren, zijn we terug gefietst. Het was een heerlijke dag.

Ook voor de derde kerstdag hadden we een mooie invulling gevonden, of eigenlijk, had mama een mooie agenda. Zij had een afspraak met Mia. Samen zijn zij naar het concertgebouw in Amsterdam geweest, naar een uitvoering van de Messiah. Papa en ik zijn lekker thuisgebleven. Mama had zich voor de gelegenheid in het net gestoken. Ze zag er prachtig uit.

Zo hebben we toch een leuke, gezellige kerst gehad.

Overigens hebben we alle familie die we tijdens kerst gemist hebben, als nog op andere gelegenheden bezocht. Tante Iris hebben we in de week tussen kerst en oud en nieuw vereerd met een logeerpartij, en opa en oma Enschede hebben we op 1 januari bezocht. Tante Stefanie en ome Bart tenslotte hebben bij ons een lunch genoten in de eerste week van het nieuwe jaar.

Inmiddels kunnen we melden dat ik over 3 voortanden beschik, en dat er meer onderweg is. Dit weekend is het weer rode wangen en spuitluiers (toch Papa, mama, Stefanie en Bart?). Niemand, inclusief mijzelf, begrijpen waarom het allemaal zo omslachtig moet met die tandjes. Ik kan je vertellen dat ik er flink van ondersteboven ben. Gisteren met Sinterklaas, was ik wat minder gezellig, en vandaag heb ik sinds lange tijd weer veel geslapen.

Doordat de tandjes doorkomen, is mijn eetlust een stuk minder. Ik eet minder brood, drink minder uit de fles en ‘s avonds vind ik het eten maar zo zo. Het enige dat ik nog kan waarderen is het toetje. Waarschijnlijk omdat dit lekker koel is aan mijn tandjes.

Ik geloof dat ik in totaal zo’n 20 tandjes kan verwachten, waarbij de kiezen nog erger schijnen te zijn, dan de tandjes. We wachten het af, maar ik kijk er niet naar uit. Van mij mag het achter de rug zijn. Ik hoop dat de tandenfee veel geld over heeft voor mijn tandjes, zodat het allemaal niet voor niets is. Verder hoop ik dat het verkrijgen van het definitieve gebit minder pijnlijk is.

Milou.

Aanvankelijk kon je mij ergens neerleggen, en dan wist je zeker dat ik er na een uur nog zou liggen. Misschien was ik dan al wel gaan huilen, maar ik wist nog niet hoe ik daar weg moest komen. Inmiddels is dat moment achter mij.

Mijn beweeglijkheid nam de afgelopen weken steeds meer toe. Ik trok mezelf voort aan mijn handen, al schuivend over mijn buik, of billen. Zo werd mijn bereik al wat groter. Begin november, tijdens onze vakantie in Zuid Spanje, heb ik een grote sprong gemaakt. In deze vakantie, heb ik voor het eerst echt gekropen. De afstand was nog niet werelds, maar het waren een paar kruipbewegingen achter elkaar.

Sindsdien is niets in huis meer veilig. Ik kruip supersnel door de woonkamer en keuken, waardoor stoelen en tafels ineens snel dichtbij komen. Als mijn ouders niet opletten, dan grijp ik wat van de salontafel, of trek een bord uit de la, als papa deze laat openstaan tijdens het uitruimen van de vaatwasser. Ik kruip zelfs al de gang op, om te zien of de trap bereikbaar is. Gelukkig zijn mijn ouders zo slim geweest om hier het traphekje al goed te bevestigen.

De volgende fase wordt het lopen. Als je mij vasthoudt, kan ik al zelf staan, en enkele pasjes doen. Op de glade vloer is dat wat lastig, maar ik oefen goed. Binnenkort, ga ik uit mezelf staan, en kan ik zonder ondersteuning blijven staan, en misschien wel een pasje doen…..