Vrijdag ochtend 23 Januari werd ik opgeschrikt door een bezoekje van een “vriendelijke” laborant van het ziekenhuis. Deze meneer was aangewezen om mijn hielprik te doen. Ik was net in dromenland, toen ik voelde dat er iemand aan mijn voetje zat. Met een naar prikje, werd er een klein wondje gemaakt, waaruit meerdere druppels bloed werden gehaald. De “aardige” meneer kleurde met dit bloed zijn kleurplaat in, bestaande uit diverse rondjes. Na een minuut of twee was de ceremonie afgerond. Omdat ik een stoere meid ben, heb ik niet gehuild, enkel een boze blik geworpen.

Later die ochtend belde mijn oma vanuit huis (het huis van mijn papa en mama), om te melden dat er iemand van Vitras was voor een hielprik en gehoortest. Het consultatie bureau wist, uiteraard niet, dat ik nog niet thuis was. Omdat de hielprik inmiddels was gebeurd, zou de dame volgende week terugkomen voor de gehoortest.

Inmiddels heeft de gehoortest vanmorgen plaatsgevonden, met als resultaat dat ik prima kan horen. Mijn ouders dachten dat al, want ik reageerde gretig op de klikjes van de foto camera. (Ik sta nu eenmaal graag op de foto). Probleem is nu wel dat ik later niet meer kan zeggen dat ik iets niet gehoord heb….

De eerste week heb ik voornamelijk in het ziekenhuis doorgebracht. Ten eerste omdat het er super gezellig was, maar daarnaast ook om mijn moeder gezelschap te houden. Gelukkig mocht papa ook blijven slapen, zodat we al goed aan elkaar konden wennen. De verpleegsters in het ziekenhuis lieten ons, onze gang gaan, en enkel als we daar om vroegen kregen we hulp bij mijn verzorging. Al vrij snel na de bevalling is de borstvoeding “mondjesmaat” op gang gekomen, en met een enkele bijvoeding was ik volledig voldaan met de moedermelk.

Uiteindelijk mochten we vrijdag naar huis. Na een paar laatste controles, zijn we om 13.30 in de auto gestapt, mijn eerste kennismaking met de grote buitenwereld. Om 14.00 waren we thuis, waar opa en oma ons opwachtten. Vlak na onze thuiskomst, was ook de kraamhulp, Mireille Zijderveld, aanwezig. We hadden haar al even ontmoet op maandag, en gelukkig was ze vrijdag nog beschikbaar om ons te assisteren bij de eerste dagen thuis.

Eindelijk is aan het lange wachten een eind gekomen. Ik heb het nog een week weten te rekken, maar na 41 weken, heb ik dan eindelijk de uitgang gevonden. De bevalling ging niet helemaal vanzelf, waardoor helaas niet Maartje (van het Wonder) de bevalling kon doen. Omdat ik enigszins in de knoop zat met de navelstreng, wilde ik wel naar buiten, maar bij iedere perswee van mama, ging mijn hartslag wat omlaag. Uiteindelijk is met de juiste begeleiding de geboorte helemaal goed gekomen, en ben ik helemaal gezond ter wereld gekomen.

Voor de allereerste plaatjes, kijk even op de foto pagina……

Gisteren voor het eerst oud & nieuw gevierd. Net als de afgelopen jaren komen mijn ouders samen met vrienden, waarbij de locatie ieder jaar bij een andere vriend is. Omdat ik nu ieder moment kan komen, hadden papa en mama besloten dat het dit jaar in Houten gevierd zou worden.

Rond 17.00 uur kwamen de vrienden uit Utrecht, Veldhoven, Ootmarsum, Huissen en Bergen (Noorwegen) aan. Iedereen verzorgt een deel van de avond. Erik & Loes verzorgden het eten voor de kinderen, Herbert & Rosalie de eerste gang en Job & Monique het hoofdgerecht. Frank tenslotte zorgde voor het toetje. Helaas was Ilse er niet bij, omdat zij, net als mijn mama, zwanger is. Omdat Jappe en Erica helemaal uit Bergen kwamen, hoefden zij niets te regelen.

Na een overheerlijke maaltijd, werd het tijd om uit te kijken naar het vuurwerk. Mama heeft tussen de bedrijven door lekker uitgerust, zodat zij weer fris was om 0.00 uur. Nadat het geknal over was, zijn de meeste mensen tegen een uur of 1.00 naar huis gegaan. Enkel Job en Monique bleven slapen. Toen ook zij na het ontbijt vertrokken waren, hebben mijn papa en mama het huis opgeruimd: kerstboom weg, afwas gedaan en de slaapbank weer ingeklapt.

Tot slot is de box in de kamer gezet waardoor nu alles klaar staat voor mijn geboorte. Ik kom eraan!