Of het aan mijn gesteldheid ligt of aan een sprongetje, de laatste tijd vertoon ik trekjes van eenkennigheid. Op het ene moment vind ik iedereen leuk en aardig, en wil ik knuffelen, klappen en juichen. Toch zijn er ook momenten, waarbij ik het omgekeerde gedrag vertoon. Als ik dan een hele dag met mama opgetrokken ben, en papa komt thuis, dan zet ik het op een huilen (wie is die man?). Als dan vervolgens oom Bart binnenkomt herhaal ik dit. Of dit nu ligt aan het feit dat het beide mannen zijn, of omdat ik even moeite heb met verandering, geen idee.

Papa en mana zijn benieuwd of dit gedrag doorzet, tijdens bijvoorbeeld het wegbrengen ‘s morgens bij het kinderdag verblijf. Mogelijk ga ik dan ook verlatingsangst tonen. Uiteraard is dat nergens voor nodig, maar ja dat weet ik natuurlijk niet.

Vanmorgen in het zwembad had ik overigens geen last van deze twee symptomen. Het was dolle pret in het zwembad. Samen met de andere babies, ouders en de juffrouw heb ik mij prima vermaakt. Iedereen was ook onder de indruk van alweer een nieuw badpak. De juffrouw denkt dat ik de nieuwe Ranomi Kromowidjojo wordt. We gaan het zien.

De afgelopen dagen ben ik een beetje van de leg. Mijn ouders denken te weten waardoor het komt. Zij denken (nu al voor de derde keer) dat ik tandjes krijg. De symptomen lijken deze keer ook duidelijker dan voorheen. Ik heb een kort lontje, slaap (overdag) minder goed, kwijl liters vocht en heb rooie wangen, die ook nog oneffen zijn. Zou het dan nu toch gebeuren?

Wordt vervolgd….

…update 16 oktober

Het begin van dit bericht is van 4 oktober. De hierboven beschreven eerste signalen zijn weer een weekje gaan liggen, maar sinds de afgelopen twee dagen heb ik ook ‘s avonds bij het inslapen erg veel last. Ik wordt vaak een keer of twee in de avond wakker, waarna mijn ouders mij tot rust moeten manen. Ik kwijl nog meer, en wil niet dat iemand mij mond aanraakt. Zelfs met het eten gaat het iets lastiger, maar gelukkig wint mijn honger nog van de pijn.

Ondanks alle signalen wachten we nu op de eerste fysieke indicaties van een tandje…..wordt vervolgd…..

…update 23 oktober

Op basis van verhalen van anderen, kan ik vaststellen dat het ontbreken van tandjes bij mij, geen reden tot paniek is. Ik hoorde van een baby, die bij 14 maanden nog geen tanden had en zo goed als kaal was, terwijl bij 15 maanden genoten kon worden van een weelderige bos haar en een vol (melk) gebit. Er is nog hoop.

Het leven is één grote ontdekking. Alles dat ik vastpak, wordt aan een aantal testen onderworpen:

1. Structuur: of mijn ouders het nu leuk vinden of niet, ik wil alles in de mond stoppen. Dit heeft drie doelen, ten eerste proef ik het object, ten tweede voel ik de structuur, en ten derde onderwerp ik het object aan een speekseltest. Indien het object oplost in water, slik ik het door. (Dit zijn overigens mijn favoriete voorwerpen);
2. Zwaartekracht: ongeveer 90% van de objecten onderwerp ik aan de zwaartekracht. Bij voorkeur laat ik zaken achteloos vallen. Dus terwijl ik iedereen naar links laat kijken, glipt het object uit mijn rechterhand;
3. Degelijkheid: momenteel zit ik in een fase dat ik wel eens druk ben. Ik tik dan met het object op tafel, de grond, of wat ik maar voorhanden heb. Soms gaat het tikken over in goed hard rammen. Gelukkig heb ik degelijk speelgoed;
4. Liefde: in mijn bed liggen een aantal speciale objecten, die een hoog aaibaarheidsgehalte hebben. Ze zijn pluizig of harig, zodat ze mij ‘s nachts met liefde omringen als ik slaap.

Op basis van deze testen, kan ik vaststellen dat ik degelijk en vriendelijk speelgoed van mijn ouders gekregen heb.

NB. toevoeging van mijn ouders: ik heb natuurlijk niet alles van mijn ouders gekregen, maar ook van familie en vrienden.