De ontwikkeling van een baby, via peuter tot mens verloopt in ontelbaar veel kleine stapjes. Ik ondervind dit zelf iedere dag weer. Een groot deel van deze ontwikkeling speelt zich inwendig af, ontwikkeling van de organen, en vooral de hersenen. Iedere dag worden miljoenen nieuwe verbindingen gemaakt.

Aan de buitenzijde worden deze kleine stapjes ook steeds zichtbaarder. Als een spons zuig ik alles op. Ik neem alles, dat om me heen gebeurt, in me op, om het vervolgens zelf toe te passen. Ik begin bewegingen, woorden en gedrag te kopiëren. Als ik een liedje een paar keer hoor, spring ik op en begin te lachen. Bij een volgende keer, probeer ik het dansje mee te doen, eerst wat voorzichtig, maar uiteindelijk met de juiste bewegingen en een applaus aan het eind.

Neem nu als voorbeeld het tafeldekken. Iedere ochtend is het ritueel ongeveer gelijk. Ik word wakker en maak daarmee de rest wakker. Ik wordt uit bed getild, en aangekleed. Vervolgens gaan we naar beneden, waar papa of mama het ontbijt klaar zet. In het begin had ik ‘nul’ geduld. Er moest meteen gegeten worden. Vervolgens kreeg ik al wat meer geduld, en wachtte aan tafel totdat ik een gesmeerde boterham krijg. Tegenwoordig laten papa of mama mij meehelpen. Ik haal zelf een bordje uit de la, pak het bestek aan en leg dit allemaal keurig op tafel. Vervolgens help ik mee spullen uit de koelkast te halen. Ik zet nog net niet de koffie.

Doordat ik meehelp, ben ik afgeleid van de directe behoefte voor eten, en is de tafel sneller gedekt. Het is leuk om te zien hoe snel ik dingen ‘oppak’.

Zo zie ik bij mezelf hoe al deze kleine stappen, uiteindelijk leiden tot een grotere Milou 😉