Ik heb er een tijdje op zitten broeden. Hoe kan ik mij sneller verplaatsen, zonder mijn knieën open te halen, of mijn schoenen volledig af te slijten. Ik had al eens geprobeerd om te lopen, maar zonder het juiste evenwichtsgevoel, was ik afhankelijk van tafelranden, de helpende hand, en loop karretjes.

Vandaag, woensdag 11 mei, was het dan eindelijk zover. Zowaar op het kinderdagverblijf, kreeg ik een ‘brainwave’ . Als ik nu zou kunnen lopen, zonder afhankelijk te zijn van ondersteuning, ben ik veel sneller, en kan ik mijn reikwijdte enorm vergroten. De vraag was alleen, hoe moet ik dat doen (hoe doen mijn ouders dat eigenlijk). Ik had al wel eens een paar keer wat pasjes gezet, van mijn papa naar mijn mama, maar dan was ik blij dat ik weer in een veilige haven was aangekomen.

Ik heb de hele dag op het kinderdagverblijf geoefend, en toen mama ‘s avonds kwam, kon ik van de leidster naar mama stappen, over een afstand van enkele meters (veel meer dan ik tot dan toe had bereikt). Ik gebruikte hierbij mijn handen, om het evenwicht te bewaren. Het wapperen van de handen ziet er dan wel niet uit, maar ik heb mijn doel bereikt.

Thuisgekomen, was papa niet thuis. Helaas kon ik mijn nieuwste truc niet laten zien. Toen papa wat later thuiskwam, zat ik lekker voor het huis te spelen met de buurtkinderen. Ik zag mijn kans schoon en met de hulp van mama kwam ik overeind. Vervolgens liep ik over een stuk van 25 meter naar papa toe. Papa was blij verrast en gaf mij een enorme knuffel. Supertrots was hij.

Sinds ik kan lopen, kruip ik bijna niet meer. Dit biedt ook de mogelijkheid voor het aanschaffen van echte (mooie) schoenen. Kruipen is namelijk funest voor schoenen, omdat ik daarmee de voorkant open haal. Ongeveer een week later ben ik ook in staat om zelfstandig op te staan, waardoor ik helemaal zelfstandig ben geworden.

Mijn wereld is nu weer een stukje groter geworden. Zo bereik ik meer, maar zie ik de wereld ook vanuit een ander perspectief.

Groetjes,
Milou