Inmiddels kunnen we melden dat ik over 3 voortanden beschik, en dat er meer onderweg is. Dit weekend is het weer rode wangen en spuitluiers (toch Papa, mama, Stefanie en Bart?). Niemand, inclusief mijzelf, begrijpen waarom het allemaal zo omslachtig moet met die tandjes. Ik kan je vertellen dat ik er flink van ondersteboven ben. Gisteren met Sinterklaas, was ik wat minder gezellig, en vandaag heb ik sinds lange tijd weer veel geslapen.

Doordat de tandjes doorkomen, is mijn eetlust een stuk minder. Ik eet minder brood, drink minder uit de fles en ‘s avonds vind ik het eten maar zo zo. Het enige dat ik nog kan waarderen is het toetje. Waarschijnlijk omdat dit lekker koel is aan mijn tandjes.

Ik geloof dat ik in totaal zo’n 20 tandjes kan verwachten, waarbij de kiezen nog erger schijnen te zijn, dan de tandjes. We wachten het af, maar ik kijk er niet naar uit. Van mij mag het achter de rug zijn. Ik hoop dat de tandenfee veel geld over heeft voor mijn tandjes, zodat het allemaal niet voor niets is. Verder hoop ik dat het verkrijgen van het definitieve gebit minder pijnlijk is.

Milou.

Aanvankelijk kon je mij ergens neerleggen, en dan wist je zeker dat ik er na een uur nog zou liggen. Misschien was ik dan al wel gaan huilen, maar ik wist nog niet hoe ik daar weg moest komen. Inmiddels is dat moment achter mij.

Mijn beweeglijkheid nam de afgelopen weken steeds meer toe. Ik trok mezelf voort aan mijn handen, al schuivend over mijn buik, of billen. Zo werd mijn bereik al wat groter. Begin november, tijdens onze vakantie in Zuid Spanje, heb ik een grote sprong gemaakt. In deze vakantie, heb ik voor het eerst echt gekropen. De afstand was nog niet werelds, maar het waren een paar kruipbewegingen achter elkaar.

Sindsdien is niets in huis meer veilig. Ik kruip supersnel door de woonkamer en keuken, waardoor stoelen en tafels ineens snel dichtbij komen. Als mijn ouders niet opletten, dan grijp ik wat van de salontafel, of trek een bord uit de la, als papa deze laat openstaan tijdens het uitruimen van de vaatwasser. Ik kruip zelfs al de gang op, om te zien of de trap bereikbaar is. Gelukkig zijn mijn ouders zo slim geweest om hier het traphekje al goed te bevestigen.

De volgende fase wordt het lopen. Als je mij vasthoudt, kan ik al zelf staan, en enkele pasjes doen. Op de glade vloer is dat wat lastig, maar ik oefen goed. Binnenkort, ga ik uit mezelf staan, en kan ik zonder ondersteuning blijven staan, en misschien wel een pasje doen…..

Afgelopen week zijn we op vakantie geweest. Papa en mama hadden twee weken vakantie (mama zelfs drie), waarvan we de eerste week op vakantie zijn geweest. Omdat we graag naar een warm oord wilden, binnen drie uur vliegen, hebben we gekozen voor zuid Spanje. Dit was mijn eerste vliegreis!

We vertrokken maandag ochtend vroeg. We moesten al om 03.30 op pad, omdat we om 04.30 de auto moesten parkeren op Schiphol. Vervolgens gingen we met de bus naar de terminal. Nadat we ingechecked waren, kreeg ik mijn broodje. Rond 07.00 vlogen we richting Alicante. In het vliegtuig kreeg ik mijn flesje, waardoor ik geen last had van de drukverschillen. Na het flesje heb ik zelfs nog even geslapen, maar omdat ik het allemaal erg interessant vond, ben ik ook een groot deel van de vlucht wakker geweest.

Rond 10 uur waren we in Alicante, waar we onze huur auto konden ophalen. Het was een Volkswagen Up. Ondanks dat het een kleine auto is, had deze meer dan voldoende ruimte om ons met bagage te herbergen. Er was voor mij een kinderstoel geregeld, waardoor ik prins(es) heerlijk achterin kon liggen. Nadat we geland waren, hebben we contact opgenomen met Rob en Hennie., zodat ze wisten dat we eraan kwamen. Zij konden ons echter nog niet ontvangen, omdat één van hun honden net geopereerd was. We waren vanaf 2 uur ‘s middags welkom. Omdat we tijd zat hadden, zijn we eerst naar Calp gereden, een dorpje aan de kust, net boven Benidorm. Hier hebben we heerlijk gelunched, waarna we naar onze eindbestemming reden: Can Sueño.

Can Sueño is de naam van een restaurant, midden in de bergen, bij Tàrbena. Om hier te komen, moet je bij Benidorm de binnenlanden in, waarbij je zo’n drie kwartier slingerend de bergen in rijd. Bij dit restaurant is een leuk houten woonhuis, waarin wij verbleven.

Of het aan mijn gesteldheid ligt of aan een sprongetje, de laatste tijd vertoon ik trekjes van eenkennigheid. Op het ene moment vind ik iedereen leuk en aardig, en wil ik knuffelen, klappen en juichen. Toch zijn er ook momenten, waarbij ik het omgekeerde gedrag vertoon. Als ik dan een hele dag met mama opgetrokken ben, en papa komt thuis, dan zet ik het op een huilen (wie is die man?). Als dan vervolgens oom Bart binnenkomt herhaal ik dit. Of dit nu ligt aan het feit dat het beide mannen zijn, of omdat ik even moeite heb met verandering, geen idee.

Papa en mana zijn benieuwd of dit gedrag doorzet, tijdens bijvoorbeeld het wegbrengen ‘s morgens bij het kinderdag verblijf. Mogelijk ga ik dan ook verlatingsangst tonen. Uiteraard is dat nergens voor nodig, maar ja dat weet ik natuurlijk niet.

Vanmorgen in het zwembad had ik overigens geen last van deze twee symptomen. Het was dolle pret in het zwembad. Samen met de andere babies, ouders en de juffrouw heb ik mij prima vermaakt. Iedereen was ook onder de indruk van alweer een nieuw badpak. De juffrouw denkt dat ik de nieuwe Ranomi Kromowidjojo wordt. We gaan het zien.

De afgelopen dagen ben ik een beetje van de leg. Mijn ouders denken te weten waardoor het komt. Zij denken (nu al voor de derde keer) dat ik tandjes krijg. De symptomen lijken deze keer ook duidelijker dan voorheen. Ik heb een kort lontje, slaap (overdag) minder goed, kwijl liters vocht en heb rooie wangen, die ook nog oneffen zijn. Zou het dan nu toch gebeuren?

Wordt vervolgd….

…update 16 oktober

Het begin van dit bericht is van 4 oktober. De hierboven beschreven eerste signalen zijn weer een weekje gaan liggen, maar sinds de afgelopen twee dagen heb ik ook ‘s avonds bij het inslapen erg veel last. Ik wordt vaak een keer of twee in de avond wakker, waarna mijn ouders mij tot rust moeten manen. Ik kwijl nog meer, en wil niet dat iemand mij mond aanraakt. Zelfs met het eten gaat het iets lastiger, maar gelukkig wint mijn honger nog van de pijn.

Ondanks alle signalen wachten we nu op de eerste fysieke indicaties van een tandje…..wordt vervolgd…..

…update 23 oktober

Op basis van verhalen van anderen, kan ik vaststellen dat het ontbreken van tandjes bij mij, geen reden tot paniek is. Ik hoorde van een baby, die bij 14 maanden nog geen tanden had en zo goed als kaal was, terwijl bij 15 maanden genoten kon worden van een weelderige bos haar en een vol (melk) gebit. Er is nog hoop.

Het leven is één grote ontdekking. Alles dat ik vastpak, wordt aan een aantal testen onderworpen:

1. Structuur: of mijn ouders het nu leuk vinden of niet, ik wil alles in de mond stoppen. Dit heeft drie doelen, ten eerste proef ik het object, ten tweede voel ik de structuur, en ten derde onderwerp ik het object aan een speekseltest. Indien het object oplost in water, slik ik het door. (Dit zijn overigens mijn favoriete voorwerpen);
2. Zwaartekracht: ongeveer 90% van de objecten onderwerp ik aan de zwaartekracht. Bij voorkeur laat ik zaken achteloos vallen. Dus terwijl ik iedereen naar links laat kijken, glipt het object uit mijn rechterhand;
3. Degelijkheid: momenteel zit ik in een fase dat ik wel eens druk ben. Ik tik dan met het object op tafel, de grond, of wat ik maar voorhanden heb. Soms gaat het tikken over in goed hard rammen. Gelukkig heb ik degelijk speelgoed;
4. Liefde: in mijn bed liggen een aantal speciale objecten, die een hoog aaibaarheidsgehalte hebben. Ze zijn pluizig of harig, zodat ze mij ‘s nachts met liefde omringen als ik slaap.

Op basis van deze testen, kan ik vaststellen dat ik degelijk en vriendelijk speelgoed van mijn ouders gekregen heb.

NB. toevoeging van mijn ouders: ik heb natuurlijk niet alles van mijn ouders gekregen, maar ook van familie en vrienden.

Nu de herfst zijn intrede doet, komen ook de gebruikelijke ziektes om de hoek kijken, zoals en goeie verkoudheid. Het voordeel van een kinderdagverblijf is dat je dergelijke ziektes niet kan voorkomen. Thuis zijn ze blij met mij, want ik steek ook papa en mama aan. Papa had vorige week nog een conferentie van het werk, maar kon de helft van de tijd niets uitbrengen, omdat hij zijn stem kwijt was.

Ook mama heeft het te pakken, zij moet net als ik veel hoesten. Zelf ontkom ik er deze keer ook niet aan. Al dagenlang wordt ik ‘s morgens wakker met mijn ogen helemaal dicht geplakt. Gelukkig schieten mijn ouders me te hulp, om ze los te weken. Naast mijn ogen, is ook mijn neus goed verkouden. Deze loopt de hele dag door. Het aller vervelendste is nog dat ik mijn stem kwijt ben (net als papa). Voor mijn ouders is het heerlijk, want als ik huil, dan horen ze me niet.

Omdat het al even aanhoud smeert mama mij twee keer per dag in met Luuf. Dit krijg ik onder mijn voetjes gesmeerd (schijnt het beste te werken). Hopelijk gaat het nu snel over.

Deze week is eindelijk de zomervakantie weer voorbij. Dat betekent dat ik eindelijk weer naar de les mag, de zwemles wel te verstaan. In de vakantie heb ik nog wel regelmatig geoefend in het bad thuis en zelfs een paar keer in het zwembadje buiten (met mooi weer), maar beiden boden mij niet de ruimte om de rugslag te oefenen. Nu ik weer in het grote bad mijn gang mocht gaan, kon ik papa en mama laten zien dat ik goede voortgang heb geboekt. Ik doe nu veel fanatieker mee met de les, en spring zelf al van de kant. Uiteraard niet vanuit een staande positie, maar zet mij op de kant, en ik zet mij af om vervolgens met een grote plons in het zwembad te belanden. Binnenkort ga ik van de hoge duikplank (helaas hebben ze die niet).

Na de vakantie is de groep wel een stuk groter geworden, waardoor ik er veel vriendjes en vriendinnetjes bijgekregen heb. Samen zingen we liedjes als “de wielen van de bus”, en “de zevensprong”. Ik kijk al weer uit naar de volgende les.

Not everybody is aware, but I have a nonna in Amerika. She is my Italian grandmother. My father met her when he was on a trip to Las Vegas, two years ago. Since then my father and she regularly exchange letters (yes real letters, written with a pen.) Since lately the letters have been replaced by emails, as my father lacks time to write a letter (might be related to my presence).

As all other posts are in Dutch, she asked me to write in English once in a while.

Already I’m seven months old (this Wednesday), and I’m doing very well. I’m adorable and huggable. I’m still growing fast and already nearly as tall as my 1 year older nephew. Already I can roll over back and forth and lately I learned to clap my hands. Also I’m making more noise these days.

The next step will be crawling, so my parents will have a new challenge 😉

Papa en mama zijn druk bezig in de tuin. Toen zij het huis kochten, in 2010, was deze voorzien van een stak aangelegd tuin, met een grote vijver. Gezien het risico van mij in combinatie met een vijver, en de beperkte ruimte om het terras te vergroten, is inmiddels toch besloten de vijver te verwijderen. Aanvankelijk zou de vijver nog afgedicht worden met een een rooster, gemaakt door oom Henri (van papa’s kant), maar inmiddels is besloten de gehele tuin aan te pakken. (Zo gaat dat, je begint met een klein idee, en voor je het weet staat de hele tuin op zijn kop).

Eerst gingen de hegjes eruit, vervolgens de vijver, en ten slot de tegels. Momenteel is het een grote zandbak, waar papa gisteren 3m² zand in gekruid heeft. En passant is de voortuin ook licht aangepakt, door voor de bank, nog een extra rij tegels te plaatsen, waarbij de buxushaag is opgeofferd. Nu kunnen we met gestrekte benen, op de bank zitten.

Voor de achtertuin zijn de laatste stappen, het bestaande terras achter verlengen (zodat we ook hier de benen kunnen strekken) en de zandbak aanstampen, gladmaken, randen eromheen en dan een grasmat erin. Voor het gemak zal dit kunstgras worden, zodat er niet gemaaid hoeft te worden.

Binnenkort het eindresultaat.