Er wordt wel eens beweerd dat kinderdagverblijven een bron van ziektes zijn. Of dit de oorzaak was (de eerste wen ochtend) of dat er iets anders speelde, maar zaterdag rond lunchtijd zaten we gezellig rond de tafel (papa en mama aan tafel, ik in de wipper), toen mama plotseling verschrikt naar mij keek. Ik had een zodanige poepluier geproduceerd, dat de bruine kleur aan de buitenkant van de kleding te zien was. Snel werd ik opgepakt en meegenomen naar boven. Daar was het nog even de vraag hoe de situatie aan te vliegen, maar toen ik vervolgens besloot ook nog alles onder te spugen, was de misère compleet.

Snel werd alles uitgetrokken, en werd ik vakkundig weer opgelapt. Ik had blijkbaar stevige diarree en omdat ik ook spuugde, moest ik wel ziek zijn. Later op de dag werd het kunstje nog een keer herhaald. Terwijl ik verschoond werd, van weer een aanslag op de pamper, spuugde ik weer alles onder.

Echter omdat ik geen verhoging had of andere ziekte verschijnselen vertoonde (ik was net zo opgewekt als anders), werd er geen dokter bijgehaald. Gedurende de zondag werd de situatie enigszins stabiel (ik bleef weer tussen de lijntjes).

Op het moment dat mijn ouders dachten dat het ergste geweest was, moest voor hun het feest nog beginnen. Eerst werd papa ziek, en toen hij een paar keer gespuugd had, deed mama ‘vrolijk’ mee. De hele zondag op maandag nacht werd er gespookt in huize Kolkman. Toen ik maandagmorgen verschoond moest worden, stonden papa en mama beiden bij mij. Toen mama nodig naar de WC moest en papa bijna weer moest spugen, heb ik maar even gewacht in bed 😉

Doordat we allemaal ziek waren, moesten we helaas maandag, tweede Paasdag, de eerste Kolkman familiedag missen, dat was erg jammer, omdat ik dan direct alle neven en nichten van papa kon bewonderen (of was het nu andersom….). Gelukkig hebben we volgens jaar weer een kans.